Page 164 - Microsoft Word - Lot3_GerekcelerinYazilmasiHakimlerIcinElKitabi_Matbaa

YARGISAL GEREKÇELENDİRME TEORİSİ

sonra herhangi başka bir önerme imkanını tam olarak engellemeyi
amaçlayan pragmatik değerlerle 395 karakterize edilir. Ancak bir dil
oyununu tanımlayan bu (önermeleri) birleştirme kuralları doğa yasala-
rı değildir, dilsel eylemin geleneksel ve kurumsal olarak pekiştirilmiş
sonuçlarıdır. Bu nedenle, dil oyunları dilsel eylemde hem değiştirilebi-
lir hem de onaylanabilirler.

Dilde kurulan bu tür bağların mutlaka iktidar işlevli olması ge-
rekmez, ancak kanuna bağlılık örneğinde olduğu gibi, devlet iktidarı-
nın (Staatsgewalt) uygulanmasını tartışılabilir ve kontrol edilebilir
kılmaya da hizmet edebilir. Dolayısıyla, metinde belirtilen hazır hu-
kuk normunun pozitivist teorisi terk edildiğinde, yargısal bir karar
alma sürecinde elde edilen her neticenin de haklı olduğu sonucu çık-
maz. Daha ziyade kanuna bağlılık norm metni ile somut bir kararın
özet niteliğindeki esas cümlesi arasında bağlantı kurarken, hukuk çalı-
şanının belirli bir hukuki argümantasyon kültürünün standartlarına
uymasını gerektirir. Bu bağlantı kurallarını teyit etmek için gerekli
olan uzlaşma iradesi md. 97 I GG uyarınca anayasanın geçerlilik saha-
sında hakimler için de bağlayıcıdır 396 . Dilsel kombinasyonların çok
çeşitli olasılıkları karşısında ölçülen kurallar, öngörülebilirlik ve kont-
rol edilebilirlik amacından yola çıkarak belirli pragmatik değerlerin
önünü kesmeleri bakımından düzenleyicidir. Öte yandan, bunlar hu-
kuk devletinin normatif koşulları altında hukuka uygun bir kararın
alınmasına vesile olması beklenen bir dil oyununun kurucu unsurları-
dırlar.
Dolayısıyla pozitivizmin eleştirisi hareketi, kural şüpheciliği ve
kanuna bağlılığı reddetmesiyle birlikte sonlanmaz kanuna bağlılık

395 Pragmatik değerler kavramı için bkz.: Lyotard, Das postmoderne Wissen, 1986,
s. 14; geçerli kılma (“Validierung”) için bkz.: Lyotard, Der Widerstreit, 1987, s.
41, 59, 62, 69, 84, 91, 101, 110, 227.
396 Kanuna bağlılık ve yargısal faaliyet yükümlülüğü hakkında bkz.: Friedrich
Müller, ‘Richterrecht’, 1986, s. 51, 7l.

162