Page 199 - Microsoft Word - Lot3_GerekcelerinYazilmasiHakimlerIcinElKitabi_Matbaa

BAŞLICA PRATİK SÖYLEM TEORİLERİ

7.3. Evrensel oditoryum kavramının Habermas’ın anlayışına uygun
olan bir genelleştirilebilirlik talebiyle bağlantılı olduğu yukarıda zaten
ortaya konmuştu. Herkesi ikna etmek isteyen bir kişi, sadece herkesin
573
kabul edebileceği normlar önermelidir.
Şimdiye kadar dile getirilen veya bunlara karşılık gelen talepler yu-
karıda hali hazırda tartışılmıştır. Bunların rasyonel ahlaki argümantas-
yon için gerekli olan, ancak yeterli olmayan koşullar olduğu da belirtil-
miştir. Bu takdirde, Perelman’ın daha başka, hatta daha kapsamlı kri-
terler sunup sunamayacağı sorulabilir.

7.4. Perelman, argümantasyonun başlangıcına ilişkin olarak, evren-
sel oditoryum huzurundaki bir argümantasyon ile tikel bir oditoryum
huzurundaki bir argümantasyon arasında bir fark olmadığını öncelikle
belirtir: Konuşmacı, dinleyicilerin başlangıçta kendisine hak verdiği
şeylere dayanmalıdır 574 . Dolayısıyla her argümantasyon, davranışların
ve kanaatlerin mevcut durumuna bağlanır. Bu, hem daha önceki tartış-
malarda ele alınan analitik etik teorileri hem de Habermas’ın ve Loren-
zen / Schwemmer’in teorileri çerçevesinde elde edilen, her argümantas-
yonun tarihsel ve sosyal bir bağlamda gerçekleştiğine dair anlayışla ör-
575
tüşür. Bununla birlikte, evrensel oditoryum huzurundaki argümantas-
yon, konuşmacının bu bağlantı noktalarından herkesin hemfikir olabi-
leceği tezlere ulaşmaya çalışması noktasında tikel bir oditoryum huzu-
rundaki bir argümantasyondan farklılaşır.

Fakat, bu şekilde bu sorun çözülmekten ziyade adlandırılmış olur.
Kesin olarak gerekçelendirilmiş bir uzlaşmaya götüren bir yol hala ta-
yin edilmiş değildir. Aksine, argümantasyonun tarihsel ve toplumsal bir
bağlamına gömülü olması, daha ziyade, konuşmacıların çoğu zaman bir

573 Bkz. Ch. Perelman, a.g.e., S. 158; Ch. Perelman, Evidence et Preuve, S. 33.
574 Bkz. Ch. Perelman, a.g.e., S. 141; ayrıca bkz. Ch. Perelman, Les cadres sociaux
de l’argumentation, S. 125.
575 Ch. Perelman, Fünf Vorlesungen über die Gerechtigkeit, S. 158 vd.

197